مفاهیم امنیت شبکه
امنیت شبکه از تصدیق هویّت کاربر و معمولاً توسط یک نام کاربری و یک رمز عبور آغاز می‌شود. از آنجایی که این موضوع تنها نیازمند به یک چیز در کنار نام کاربری (یعنی رمز خبور) است، لذا گاهی اوقات تحت عنوان «احراز هویت تک عامله» نامیده می‌شود. با «احراز هویت دو عامله» برخی از چیزهایی که شما دارید، نیز استفاده می‌شود (به عنوان مثال یک توکن امنیتی یا قفل سخت‌افزاری، یک کارت ATM یا تلفن همراه شما)، یا با «احراز هویت سه عامله» بعضی از چیزهایی که معرف شماست نیز استفاده می‌شود (مانند اثر انگشت).
پس از تصدیق هویت، دیوارآتشین (فایروال) اجرای سیاست‌های دسترسی را اعمال می‌کند؛ از قبیل اینکه چه خدماتی مجاز هستند که در دسترس کاربران شبکه قرار بگیرند. اگر چه برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز، این اجزاء ممکن است برای بررسی اجزای مضر بالقوه، مانند کرم‌های کامپیوتری یا تروجان‌هایی که از طریق شبکه منتقل می‌شوند، شکست بخورند. نرم‌افزارهای آنتی ویروس یا سیستم‌های پیشگیری از نفوذ (IPS) کمک شایانی به شناسایی و مهار عملکرد چنین نرم‌افزارهای مخربی می‌کند. یک سیستم تشخیص نفوذ مبتنی بر آنومالی نیز ممکن است بر شبکه و ترافیک موجود در آن از حیث محتوا یا رفتار ناخواسته و مشکوک یا سایر ناهنجاری‌ها نظارت داشته باشد تا از منابع محافظت کند؛ به عنوان مثال از حمله ممانعت از سرویس دهی یا دسترسی به فایل‌های کارمندی در زمان‌های غیر متعارف. حوادث منحصربه‌فردی هم که در شبکه رخ می‌دهد ممکن است به منظور بازبینی و تجزیه و تحلیل سطح بالاتر در آینده، ثبت گردد.
ارتباط بین دو میزبان که از یک شبکه استفاده می‌کنند، می‌تواند به منظور حفظ حریم خصوصی رمزنگاری شود.
کندوهای عسل (Honeypots) که اساساً منابع فریبنده قابل دسترس در شبکه هستند، می‌توانند به منظور نظارت و ابزارهای هشدار زود هنگام در شبکه مستقر شوند تا نشان دهند که چه وقت یک کندوی عسل به‌طور معمول قابل دستیابی نمی‌باشد. تکنیک‌هایی که مهاجمان در تلاش برای دستیابی به این منابع فریبنده به کار می‌بندند، در طول حمله و پس از آن مورد مطالعه قرار می‌گیرند تا نگاهی بر تکنیک‌های بهره‌برداری جدید وجود داشته باشد. چنین تجزیه و تحلیل‌هایی می‌تواند به منظور تأمین امنیت بیشتر یک شبکه واقعی توسط روش کندوی عسل، مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
دیدگاه خود را بنویسید